یک دروازه و چند هدف | فوتبال فقط فوتبال نیست
تاریخ انتشار: ۷ آذر ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۶۴۹۱۱۱۳
همشهری آنلاین- سیدمیثم میرتاج‌الدینی: کوپر در این کتاب از فوتبالی سخن می‌گوید که روزگاری جدال‌ها، جنگ‌ها، ستیزها، مخالفت‌ها و هرگونه دوقطبی مذهبی، سیاسی، ملی، نژادی و تاریخی را همچون لوله جاروبرقی به درون خود می‌کشید؛ یعنی زمانی که شما به تماشای فوتبال سلتیک و رنجرز یا اینتر و میلان یا بارسلونا و رئال می‌نشستید، امتداد جنگی در بیرون آن مستطیل سبز را میان دو گروهان یازده‌نفره آدم می‌دیدید که واقعا نبرد بود اما آنها ظاهرا بر سر مالکیت توپ و میدان بازی می‌کردند و برای فتح یک دروازه گل می‌زدند و برای دفاع از دروازه دیگر، صف می‌کشیدند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
آن روزگار دوام چندانی نداشت و شمع آتش آن نوع درگیری‌ها آرام‌آرام در خود فروچکید و تمام شد. حالا در زمانه‌ای هستیم که فوتبال، خودش تعیین‌کننده دوقطبی‌هاست؛ با این تفاوت که نزاع‌های بیرونی به درون آن کشیده نمی‌شوند بلکه نزاع‌های فوتبالی به جهان بیرون سرایت می‌کنند. دوقطبی‌های قرمز و آبی [اصطلاحا]، حالا جای دوقطبی‌های کاتولیک و پروتستان، کارگر و سرمایه‌دار، پرولتاریا و بورژوا، ملیت‌گرا و تجزیه‌طلب و... نشسته است و آدم‌های توی زمین و روی سکوها، انگیزه‌ای جز جدال بر سر توپ ندارند و البته این جدال میان همان خطوط سفید دورتادور زمین می‌ماند.
مثلا کوپر در کتابش از یک هوادار دوآتشه سلتیکی (تیمی سابقا با مشخصه کاتولیکی) یاد می‌کند که شدت عشقش او را واداشته بود نام بازیکنان سلتیک را روی فرزندانش بگذارد و روی سکوها متعصبانه شعار بدهد و فریاد بکشد. اما همین آدم، بی‌توجه به نزاع‌های فرقه‌ای، با آنکه کاتولیک بود با زنی پروتستان (مذهب تیم رنجرز) زیر یک سقف زندگی می‌کرد. این یعنی جدال سلتیک/رنجرز، دیگر جدالی مذهبی نبود و فوتبال همه آن تعصبات فرقه‌ای را به تعصبات فوتبالی مبدل کرد که این تعصبات جدید بسیار کم‌خطرتر و البته محدودتر بودند.
اینجاست که باید این عبارت و عنوان را اینگونه تغییر داد: «فوتبال علیه دشمنی»؛ چراکه ما با چهره‌ای از یک ورزش جمعی مواجه هستیم که با وجود زدوخوردهای میدانی و دادوقال‌های حاشیه‌ای و شعارهای سکویی، دشمنی‌ها را کاهش داده و دیگر مسابقه میان هلند و آلمان، جنگ دو ملت و چنگ و دندان نشان‌دادن دو ملیت نیست؛ چنان که جدال میان بارسلونا و رئال مادرید، جنگ تجزیه‌طلبان با سلطنت‌طلبان به شمار نمی‌رود.
اما سؤال من این است:
آیا باید این تغییر و تحول را باور کرد؟ ما با ورزش صلح‌طلبی مواجهیم که سنگرهای کشتار را به سنگرهای درون یک مستطیل با ۲۲بازیکن کاهش داده؟ ما با یک حرکت بدون لهجه طرف هستیم که زبان مشترک انسانی است و سیاه و سفید و آسیایی و اروپایی و شرقی و غربی و شمالی و جنوبی نمی‌شناسد؛ ورزشی که دوقطبی‌های خون‌ریز را به کل‌کل‌های فوتبالی تقلیل داده؛ پدیده‌ای که چمنش از زمین و سوت داورش از زمان، تعصب‌زدایی کرده و دامنه آن به هر چیز دشمنی‌ساز مانند مرزهای جغرافیایی و مذهبی و نژادی رسیده است؟ به طور خلاصه «آیا امروز فوتبال را برای ابراز دشمنی به کار نمی‌گیرند؟»
یک حساب سرانگشتی پیرامون تمام اتفاقاتی که در همین مدت اندک حضور تیم ملی ایران در جام‌جهانی برای ما رقم زدند، به‌روشنی ثابت می‌کند که صادقانه‌ترین گزاره این روزهای فوتبال همین عنوان کتاب کوپر است: «فوتبال علیه دشمن»؛ فوتبال علیه «دشمنی» هرگز به کار گرفته نمی‌شود. فوتبال، ابزاری مهم است علیه «دشمن» تا این ورزش جمعی را از یک وقفه نوددقیقه‌ای پرهیجان، به سنگری برای مبارزه بدل سازد. در همین راستا سال‌ها پیش رینوس میشل، مربی هلندی گفته بود: «فوتبال، جنگ است» و منظورش واقعا همان جنگ بود، نه اصطلاحی برای جدی‌نشان‌دادن جدال دو تیم در بازی؛ یا آنکه دکتر ال. دی‌یونگ که سال‌ها عمرش را صرف نوشتن تاریخ جنگ جهانی کرده بود، درباره بازی هلند و آلمان گفته بود: «البته این نوعی جنگ بود؛ عجیب است انکارش می‌کنند.» کوپر هم در کتابش می‌نویسد: «فوتبال هیچ‌وقت فقط فوتبال نیست؛ این ورزش، جنگ به وجود می‌آورد و انقلاب می‌کند.»
حالا این گزاره‌ها را ما بهتر از هر زمان دیگری درک می‌کنیم؛ به‌ویژه که می‌بینیم و می‌شنویم جریان‌های مختلف و افراد گوناگون ابتدا در راستای حذف تیم ملی تلاش کردند و بعدها سعی داشتند روحیه بازیکنان را تضعیف و وجهه عمومی و ملی آن را تخریب کنند؛ کسانی که هم بر خرمن شرافت خویش جرقه جهالت زده و هم بر دست و پای حس وطن‌دوستی خود غل و زنجیر بی‌رحمی کوفته‌اند و این همه گواهی می‌دهد به اینکه «فوتبال، یک لبه جنگ تمدنی شده است». اما آیا ما این را می‌خواستیم؟ هرگز! لکن دشمن همه‌جا را برای ما زمین جنگ می‌کند تا فراغت‌های معمول را از ما بگیرد.
کد خبر 723759 منبع: روزنامه همشهری برچسب‌ها کتاب - نویسندگان و پدید آورندگان عادل فردوسی‌پور فوتبال ترجمه کتاب - معرفی و نقدمنبع: همشهری آنلاین
کلیدواژه: عادل فردوسی پور فوتبال ترجمه کتاب معرفی و نقد فوتبال علیه
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.hamshahrionline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «همشهری آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۴۹۱۱۱۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
آخرین شانس کشتی آزاد به المپیک می‌رسد/ جدال سخت سرلک با مدعیان
به گزارش خبرنگار مهر، کمتر از دو ماه دیگر به مهم‌ترین آوردگاه ورزش دنیا زمان باقی مانده و ورزشکاران رشته‌های مختلف که تاکنون موفق به کسب سهمیه المپیک نشدند، این روزها در تلاشند تا بتوانند جواز حضور در المپیک را از آن خود کنند. تیم ملی کشتی آزاد پیش از این ۵ سهمیه حضور در المپیک را توسط رحمان عموزاد، یونس امامی، حسن یزدانی، امیرعلی آذرپیرا و امیرحسین زارع به ترتیب در اوزان ۶۵، ۷۴، ۸۶، ۹۷ و ۱۲۵ کیلوگرم کسب کرده و تنها در وزن ۵۷ کیلوگرم به سهمیه المپیک نرسیده است.
در مسابقات گزینشی المپیک در قاره آسیا کشتی آزاد با سه نماینده یونس امامی، امیرعلی آذرپیرا و احمد محمدنژاد جوان راهی قرقیزستان شد که از بین آنها جوان نتوانست کار ناتمام را تمام کند و به سهمیه ۵۷ کیلوگرم برسد، او در این مسابقات برابر حریف مغولی خود تن به شکست داد و نتوانست خیال کادر فنی را برای رسیدن به سهمیه کامل این تیم راحت کند. حالا علیرضا سرلک آخرین نماینده ایران در آخرین مرحله گزینشی المپیک که از ۲۰ تا ۲۴ اردیبهشت ماه به میزبانی شهر استانبول ترکیه برگزار می‌شود حضور پیدا می‌کند تا بتواند آخرین سهمیه را از آن خود کند هر چند که کار سخت و دشواری خواهد بود.
سرلک به آخرین سهمیه المپیک پاریس می‌رسد؟
علیرضا سرلک یکی از کشتی‌گیران باتجربه ایران در وزن ۵۷ کیلوگرم است، او عناوین مختلفی از جمله نایب قهرمانی جهان و آسیا را و همچنین برنز جوانان جهان را در کارنامه خود دارد. او اکنون آخرین امید کشتی آزاد ایران برای کسب ششمین سهمیه المپیک به شمار می‌رود. البته سرلک در استامنبول کار راحتی پیش رو ندارد و باید با حریفان مطرحی همچون «گئورگی وانگلوف» بلغارستانی، «ژی‌پنگ جیانگ» چینی، «روبرتی دینگاشویلی» گرجستانی، «هورست لِهر» آلمانی، «امان امان» هندی، «سانگ‌وون کیم» کره‌ای، «زانابازار زاندانبود» مغولی، «سلیمان آتلی» ترک و همچنین «اسپنسر لی آمریکایی» رقابت کند.
گره کور کشتی آزاد در وزن ۵۷ کیلوگرم
تیم ملی کشتی آزاد در وزن ۵۷ کیلوگرم هنوز موفق به کسب سهمیه نشده و این نشان از ضعف کشتی ایران در این وزن است. موضوعی که اهالی کشتی هم بارها به آن اشاره کردند و حتی محسن کاوه سرمربی تیم ملی کشتی آزاد این واقعیت را انکار نکرد.
در مسابقات قهرمانی کشور احمد محمدنژاد جوان و علیرضا سرلک به فینال وزن ۵۷ کیلوگرم رسیدند و جوان با اختلاف امتیاز کم به عنوان قهرمانی رسید و طبق چرخه انتخابی تیم ملی گزینه اول کادر فنی برای حضور در مسابقات گزینشی المپیک بود که پس از ناکامی در این مسابقات شایعه تغییر وزن او مطرح شد.
آخرین شانس ایران در ترکیه
علیرضا سرلک در صورت کسب سهمیه در این وزن به صورت مستقیم جواز حضور در المپیک پاریس را به دست خواهد آورد و کشتی آزاد ایران با ۶ سهمیه راهی پاریس می‌شود، اما اگر این اتفاق رخ ندهد کشتی آزاد با ۵ آزادکار راهی پاریس می‌شود. در حال حاضر روسیه و جمهوری آذربایجان تاکنون ۶ سهمیه المپیک را در کشتی آزاد کسب کرده‌اند. در کشتی فرنگی نیز ایران تنها کشوری است که ۶ سهمیه کامل المپیک را بدست آورده است.
کد خبر 6093995
دستگیری ۴ متهم اصلی پرونده مفقودی یسنا کودک کلالهای